Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΗΚΕ «TADANO»




Από μικρή ηλικία, η μανία τού Κώστα Ντάκου ήταν τα σίδερα. 

Έτρεχε πίσω από τους μυλωνάδες θείους του: 

Τον Θέμο και τον Κύρο.

Έβαζε τα χέρια σε λίμες, σε κατσαβίδια σε βίδες, σε ρουλεμάν. Σε γράσο.  
 
Μεγαλώνοντας η τρέλα, τ’ όνειρό του ήταν να οδηγήσει αυτοκίνητο.

Του δόθηκε η ευκαιρία να εκπαιδευτεί και να αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης όταν πήγε φαντάρος. 

Έπιασε τιμόνι αυτοκινήτου, ξεκίνησε κανονικά να ασκεί το επάγγελμα του οδηγού το 1960 στα βαλιούτα. Ως χειριστής λαστιχοφόρου γερανού δοκιμάστηκε και πέτυχε το 1963 στη Μπίστριτσα κι έκανε αυτή τη δουλειά ώσπου βγήκε στη σύνταξη. 
   
Από τα 38 του χρόνια εργασίας - ως χειριστής βαρέων μηχανημάτων και κυρίως γερανών - τα 17 τα πέρασε πάνω σε «TADANO».
    
Εμπιστεύτηκαν τον χειρισμό γερανού στον Κώστα, βάσει των επιτυχιών του, των αξιών του. Δεν στηρίχτηκαν σε επέμβαση συγγενή είτε φίλου, όπως πρόκειται να νομίζει κάποιος. 

(Με «TATRA» π.χ., που τραβούσε ειδική πλατφόρμα, μετέφερε τότε άνετα τεράστιους εκσκαφείς, βαρεά μηχανήματα. Τα ξεφόρτωνε σε κάμπους, σε βουνά, όπου κατασκευάζονταν εγγιωβελτιωτικά έργα - αρδευτικά δίκτυα, οικοδομές, υδατοδεξαμενές, υδροηλεκτρικοί σταθμοί.). 

Μόνο δύο περιστατικά είναι αρκετά για να καταλάβουμε πολλά:

Σε πρόθυρα έναρξης εθνικού φολκλορικού φεστιβάλ στ’ Αργυρόκαστρο, έπρεπε να τοποθετηθεί μεταλλική σκηνή μέσα στο αρχαίο κάστρο. Ενώ ήταν έτοιμη, χρειαζόταν επειγόντως ειδικός γερανός για να σήκωνε αυτά τα βάρη.

Μόνο με το «TADANO» αντιμετωπίζονταν η εργασία αυτή. 

Άλλος χειριστής τότε δεν πρόκειται να περνούσε, σε τέτοια περιθώρια, σε τόσο στενό χώρο, γερανό.

Ο Κώστας, σε σημεία που δεν τον έπαιρνε, έκλεινε τους καθρέπτες, έβαζε γειρτά δόγες κάτω από τους τροχούς, ώστε να γλιστρήσει λίγους πόντους τ’ αυτοκίνητο. Κάπου, εφόσον εμπόδιζε μ' ελάχιστα εκατοστά το ύψος, ξεφούσκωνε τα λάστιχα ανάλογα και προχωρούσε … 

Ολόκληρη διαδικασία. Σκέψη, αγωνία. Με συνεχόμενες κινήσεις μπρος - πίσω,  πήγε το γερανό στον προορισμό.

 … Υπήρξε το δίλημμα μέσα του: -Μα, καλά τον μπάζω, πώς θα τον βγάλω;! Μην ντροπιαστώ,! Το κατάφερε κι αυτό. 

Το κράτος ταυτοχρόνως, περισσότερο για εργασίες στον τομέα αμύνης, τοποθέτηση οχυρών, εκείνη την εποχή αγόρασε πέντε γερανούς «ΤΑDΑΝΟ». Οι τέσσερις καταστραφήκαν πρόωρα και ολοσχερώς, όταν ο γερανός του Κώστα, έμοιαζε σαν να ‘ταν του κουτιού. 

Σε ειδικό σεμινάριο ο μηχανοδηγός εξήγησε στους συμμετάσχοντες τον τρόπο πώς διατηρεί σ' άριστη κατάσταση το γερανό.

Με τ’ άνοιγμα της Αλβανίας το ’90, ο Κώστας εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πάνω στην ίδια δουλειά κι εκεί, θαύμασε και χειρίστηκε γιγαντιαίους γερανούς, που νωρίτερα δεν μπορούσε να τους φανταστεί.

Δεν τους χωρούσε εύκολα ο νους του.  
    

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/09/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.