Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΝΑΣ ΚΟΚΟΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ


(Παραιτήθηκε ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας, Λεωνίδας Παππάς)

Νύχτα παραιτήθηκε ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας. (Μας τα πρόκοψε και ο Λεωνίδας). Στον κατακαημένο τόπο μας όλα στο σκοτάδι γίνονται.

Και σε προκαλούν, σε αναγκάζουν τα γεγονότα αυτά - όσο αθώος κι αν είσαι - να γίνεσαι καχύποπτος.

Να κοιτάς, να ψάχνεις, πίσω από τα γεγονότα.  

Ο Λεωνίδας Παππάς έπρεπε να είχε παραιτηθεί. Τώρα είναι αργά. Μας έβλαψε με την ακυβερνησία του, τη χρονοτριβή του.

Μας πήγε, κι αυτός, κι άλλο πίσω.

Όλο αυτό το διάστημα δεν είχε τίποτε ξεκάθαρο για το πού μας οδηγεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μάλλον δεν το ήξερε από την αρχή. Γι’ αυτό, με την εκλογή του, με την ανάδειξή του, κάλεσε τους σοφούς του τόπου μας να μάθει την κατάσταση.

Ίσως να τον οδήγησε προψές, στην αναμενόμενη προ καιρού παραίτησή του, η σίγουρη ήττα του στις επόμενες εκλογές της οργάνωσης.

Υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο. Να άδειασε τη γωνιά με συμφωνία, με εντολή, για να προωθηθεί σε άλλη θέση. Να στηριχθεί στις τοπικές εκλογές που ξημερώνουν.  

Να πω ότι κάποιος του το έβαλε στον κρόταφο για να φύγει;! Με την έννοια ότι θέλουν να λαλεί μόνο ένας κόκορας στον τόπο μας (ο Ντούλες) κι υποταχτικέ;! Αν είναι αυτό να βγει, αν έχει κότσια και να το διαλαλήσει!

Υστερόγραφο:

Ετούτη είναι η δεύτερη παραίτηση Γενικού Προέδρου της Ομόνοιας, μετά απ’ εκείνη του Ανδρέα Ζαρμπαλά, που έγινε μέρα μεσημέρι, όχι μεσάνυχτα. Κι είχε σοβαρό λόγο: Σχεδόν όλο το Γενικό Συμβούλιο λειτουργούσε εξαρτημένο από κέντρα.

Άλλοι αποφάσιζαν για μας. Κι αποφασίζουν.

Κι είχε κόσμο ο τόπος τότε, η Εθνική Οργάνωσή μας είχε μέλη.

Τώρα η κονταρομαχία γίνεται απλά να κερδηθεί η θέση στρατηγού χωρίς στρατιά.

Ο τόπος άδειασε.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/04/2018

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα